Sup is een populaire watersport die je ook met je hond kan beoefenen. Het is niet zo moeilijk als het lijkt en je traint er je hele lichaam mee én dat van je hond. We nemen je mee op een initiatieles suppen.
Wat doe je als je een reportage wil maken over een hippe watersport en je twee honden hebt die niet van water houden? Juist, je vraagt een derde hond aan je ouders! Vandaag mag ik hun jackrussellterriër Reinaart lenen voor een initiatieles hondensup. Sup staat voor standup paddleboarding, oftewel peddelsurfen. Voor de leken: jezelf rechtopstaand op een soort van surfplank voortbewegen met een peddel. En hondensup is – je raadt het al – suppen met een hond op je plank.
Nattigheid voelen
Na weken van droogte valt vandaag de regen met bakken uit de lucht. Terwijl ik met Reinaart naar het Kempische Dessel rijd, kletteren de druppels zenuwachtig tegen de carrosserie van mijn wagen: het klinkt alsof ze aankloppen, wachtend om binnen te mogen. Is het een voorbode voor nattigheid, een teken dat we vandaag serieus nat gaan worden? Ik hoop het niet. Al zou Reinaart dat niet erg vinden.
Reinaart – Rennie voor de vrienden – is een echte “zeehond”: hij is verzot op zwemmen. In het water lijkt hij een enthousiaste pup en zou je haast vergeten dat hij al twaalf jaar op de teller heeft staan. Zijn enthousiasme deel ik jammer genoeg niet. Ik heb niets met water. Buiten misschien dan die ene tattoo van een anker op mijn arm – een jeugdzonde. Maar genoeg gemijmerd, tijd om het comfort van mijn warme, droge auto te verlaten en het ruime sop te kiezen.
Wegdobberen
Het “sop” dat we vandaag gaan verkennen is het kanaal Bocholt-Herentals. Aan een van de oevers ontmoet ik Nathalie Van Olmen, supinstructeur bij Kempen Sup. De regenbui is weggedreven en het is weer droog. Maar in België weet je nooit hoelang het duurt vooraleer de hemelsluizen weer opengaan. We laten er dus geen gras over groeien: zwemvest aan en gaan!
Zodra Reinaart water in het vizier krijgt, kan hij niet wachten om erin te springen. Maar op dit moment is hij nog te druk bezig met zijn andere obsessie: stokken. Hij probeert zowel mij als Nathalie en zelfs fotografe Steffi te overtuigen om met zijn zonet gevonden stok te spelen en heeft geen oog voor het water. Maar na veel vijven en zessen slagen we erin om zijn focus te verleggen en staan we op het supboard. We dobberen weg van de oever en verlaten de wereld der stokken…
‘De eerste keer beginnen we altijd zittend’, vertelt Nathalie. ‘Zo kan het baasje zijn of haar hond geruststellen en zelf wennen aan het supboard.’ Reinaart en ik hebben allebei ooit al eens een keertje gesupt en hoewel het jaren geleden is, voelt het toch ergens nog vertrouwd aan. Hij installeert zich helemaal vooraan op de neus van de supplank en ik kom recht.
Peddelen = populair
Suppen is hot. Maar eigenlijk is het niets nieuws. Rechtopstaand peddelen op een drijvend oppervlak is iets wat mensen op verschillende continenten duizenden jaren geleden ook al deden. Het “moderne” peddelsurfen – peddelsurfen als sport, ontstond op Hawaii in de jaren ’50 en ’60. Het begon allemaal met drie surfinstructeurs die ontdekten dat rechtopstaand op een grote surfplank peddelen zo z’n voordelen had. Zo konden ze de toeristen die ze leerden surfen goed in de gaten houden, werd foto’s nemen makkelijker én bleven hun sigaretten droog. En zo geschiedde het: er was een nieuwe sport geboren.
Suppen heeft jarenlang een beetje in de schaduw van het golfsurfen gestaan, maar de afgelopen jaren is peddelen populair geworden. Celebrities als Jennifer Aniston, Kim Kardashian en Rihanna en zelfs voormalig president van de Verenigde Staten Barack Obama werden al aan-getroffen op een supplank.
Ontspannend
Dat suppen in opmars is, ondervindt Nathalie aan den lijve. Vier jaar geleden stampte ze met haar man Michel Kempen Sup uit de grond. ‘Wat begon als een bijberoep, is nu in de zomer een fulltimebezigheid.’ Ze heeft ook een verklaring voor het succes van de watersport. ‘Het is een heel toegankelijke sport. De supboarden die we vandaag gebruiken zijn breder dan een doorsnee surfplank, waardoor ze stabieler aanvoelen. Eigenlijk kan iedereen suppen. Al is het natuurlijk handig dat je ook kan zwemmen.’
Nathalie en Michel kregen ongeveer acht jaar geleden de supmicrobe te pakken. ‘We ontdekten de sport door onze honden en vonden het zo leuk dat we twee boards kochten. Daarna verfijnden we onze technieken en volgden we een ASI-opleiding, een internationale instructeursopleiding, Michel in Nederland, ik in Portugal.’ En nu delen Nathalie en Michel hun passie iedere dag met alle mensen die een suples of -activiteit bij hen boeken.
Terwijl ik rustig over het water drijf, begin ik te begrijpen waarom Nathalie zo gebeten is door de sport. Het heeft iets rustgevends. De groene oevers, het fluiten van de vogels, de ritmische deining van het water… De stress van het haastige leven glijdt zo van me af. ‘Tijdens mijn les is er ooit eens een hondje in slaap gevallen op zijn supplank’, lacht Nathalie. ‘Die was helemaal op zijn gemak.’
Reinaart lijkt er ook van te genieten. Hij zit nog steeds helemaal vooraan, neus in de lucht, blik naar de horizon gericht. Alsof hij de kapitein is die de koers bepaalt, terwijl ik met mijn peddel in het water de nodige slagkracht genereer.
Full body workout
Suppen mag dan wel relaxerend aanvoelen, het is eigenlijk een inspannende bedoeling. ‘Je gebruikt er niet alleen je armen mee, alle spieren worden aan het werk gezet. legt Nathalie uit. ‘Je traint er je rug en je core mee, maar ook je beenspieren, doordat je in een squathouding staat en je stabiliteit probeert te bewaren.’ Toch voelt het niet echt aan als sporten, maar eerder als genieten.
Voor honden is het makkelijker om hun evenwicht te bewaren: ze hebben vier poten in plaats van twee benen. Toch is ook voor hen suppen een sportieve bezigheid. ‘Je ziet heel goed Reinaart zijn spiertjes samen-trekken’, merkt Nathalie op. ‘Een van onze cursisten heeft een klein hondje dat in behandeling was bij een fysiotherapeut. Van de fysiotherapeut mocht ze suppen met haar hondje, omdat het voor dat beestje een goede ondersteunende training was. Uiteindelijk heeft dat hondje enorm gespierde billetjes gekregen.’ (lacht).
Het suppen doet me een beetje denken aan body and balance, een sport waarbij honden onder andere op balanskussens staan om zo onder andere stabiliteit te trainen. ‘Je kan het er wel een beetje mee vergelijken’, beaamt Nathalie. ‘Het is dus ook best wel vermoeiend voor honden. Daarom houden we de sessies kort en kijken we altijd naar de hond. Omdat Nathalie naast supinstructeur ook hondencoach is, kan ze de lichaamstaal van onze kwispelende kameraden goed lezen. ‘Als de hond aangeeft dat het genoeg is, ronden we de sessie af. Na een suplesje zijn honden trouwens doodmoe. Ik krijg vaak foto’s doorgestuurd van honden van cursisten die al in de auto onderweg naar huis in slaap zijn gevallen. (lacht)’
Evenwicht bewaren
Reinaart verlaat zijn positie op het supboard. Hij loopt tussen mijn benen door naar de achterkant van de plank. Gelukkig weegt hij maar zo’n negen kilogram. ‘Met een zwaardere hond op je board zou je dat wel voelen’, lacht Nathalie. Zij heeft twee honden die allebei rond de 35 kilogram wegen. ‘Lilly heeft liefst redelijk korte supsessies, maar Torro geniet ervan om lange tochten te maken en beweegt zich vlot over het supboard. Als hij vooraan gaat zitten, moet ik me verplaatsen naar de achterkant, zodat de plank in evenwicht blijft.’
Nadat Reinaart heeft bewezen dat hij vlotjes heen-en-weer kan wandelen op het board, is het aan mij. Nathalie heeft me net enkele technieken uitgelegd om al suppend manoeuvres uit te voeren. Nu wil ze me een alternatieve manier aanleren om het board te draaien die tachtig procent kans op natte kleren garandeert’. Al lachend volg ik haar instructies: ik verplaats me van het midden naar het achterste puntje van de plank. Dat voelt een pak minder stabiel aan: ik moet veel moeite doen om mijn evenwicht te bewaren. Het is de bedoeling dat ik nu mijn peddel ter hoogte van de achterste punt in het water breng en weg van me duw. Hierdoor draait mijn supplank bijna 90 graden. En net op dat moment komt Reinaart naar me toegelopen… Met een paar wilde armbewegingen kan ik op het nippertje voorkomen dat ik in het water val. Ik lig in een deuk van het lachen.
Elfstedentocht
Een van de voordelen van suppen is dat je ten volle van de omgeving kan genieten. Rechtopstaand zie je meer dan bijvoorbeeld in een kajak. Nathalie en Michel maken dan ook geregeld lange tochten. Een van de meest tot de verbeelding sprekende trips die ze ieder jaar maken is de SUP Elfstedentocht. ‘Dat is een wedstrijd waarbij we op 5 dagen tijd 220 kilometer suppen’, glundert Nathalie. ‘We leggen dan zo’n 40 kilometer per dag af, marathonafstanden dus.’
Onweer
Een marathon suppen zit er vandaag niet in. De lucht kleurt onheilspellend grijs. En Reinaart springt plots in het water. Zonder achterom te kijken, zwemt hij naar de oever. Maar het is een steile oever, waardoor hij er niet in slaagt om op het droge te komen. Nathalie en ik suppen snel naar hem toe. Met behulp van het handvat op zijn zwemvest, assisteer ik hem op mijn supboard. Een paar minuten later neemt hij opnieuw de benen. Hij zwemt in het rond. ‘Ik denk dat hij er genoeg van heeft, zegt Nathalie. Tijd om ermee te kappen dus. Fotografe Steffi helpt Reinaart op de oever, waar hij binnen de kortste keren een stok heeft gevonden.
Intussen hebben de grijze wolken gezelschap gekregen van regen en gedonder. ‘We moeten meteen terugkeren’, waarschuwt Nathalie. Water en bliksem zijn twee dingen die niet goed samengaan. We peddelen zo snel mogelijk naar de oever. Zodra Nathalie en ik aan wal gaan, begint het pijpenstelen te regenen. De donder galmt luider over het kanaal. Reinaart probeert tevergeefs onder me te schuilen. Hij gaat liggen en doet zijn oogjes dicht. Slapen in de gietende regen? Je moet het maar kunnen! ‘De supplanken haal ik straks wel uit het water’, zegt Nathalie, en we wandelen pletsend door de plassen naar onze auto.
Kletsnat zijn we. Al is het niet door het suppen. Maar ik onthoud vooral hoe leuk en ontspannend het was. Met een glimlach op het gezicht rijd ik naar huis, terwijl Reinaart al ligt te slapen, dromend van een nieuw wateravontuur.
Tekst: Evi Maveau
Foto’s: Steffi Noël
