Hoi, ik ben Kim! Redactrice, hondengek en gepassioneerd gastgezin bij Hachiko vzw. Zelf heb ik twee geweldige jackrussellterriërs, Nessa en Pinup, met mijn partner Antoon maar je ziet me regelmatig ook op wandel met een labrador of golden retriever. Al acht jaar lang mag ik regelmatig zo een lieve loebas verwelkomen in mijn roedel en is het mijn voorrecht om hen op weg te helpen naar hun missie als assistentiehond.
Begin dit jaar, acht maanden nadat we afscheid namen van zijn voorganger, mochten wij kleine E.T., een zwarte labradorpuppy van 8,5 weken oud, verwelkomen. E.T. is geen gewone puppy: later wordt hij een assistentiehond! Maar eerst mag hij twee jaar lang bij ons ontdekken, spelen en leren.
Toen ik mijn vriend leerde kennen vond ik zijn hond leuk. Het was op een fuifje en daar wandelde een prachtig chocolade labradormeisje rond. Gewoon, tussen de feestvierders. Donut, heette ze. De dag nadien zag ik iets passeren over het afscheid van Donut. Ik was in de war. Hoezo, afscheid? Donut was een assistentiehond, en haar opleiding was voltooid. Ik had er nog nooit van gehoord en kende Hachiko, de vzw waar Donut was opgeleid, niet. En toch zat ik zes maanden later op het benefiet, bij wijze van date, te huilen bij haar overhandiging. Zeker dat ik dat nooit zou kunnen, een hond opvoeden en die dan afgeven. Wist ik veel.
Intussen zijn we aan onze vijfde assistentiehond in training toe. Acht jaar geleden gaf ik schoorvoetend toe voor een eerste en sindsdien zijn we niet meer gestopt. Drie keer al moest ik afscheid nemen. Van Ocho, van Urbain en vorig jaar van Ygor. En elke keer stond ik te trappelen om opnieuw te starten. Gastgezin zijn is deel geworden van wie ik ben. Maar wat is dat nu, een gastgezin?
Vergelijk het met een pleeggezin, maar dan voor een puppy. Hachiko vertrouwt ons een pup van acht weken oud toe die wij dan opnemen in ons gezin alsof het onze eigen hond is. Om de twee weken rijden wij naar het trainingscentrum in Merelbeke voor de opleiding en wanneer onze pup daar klaar voor is beginnen we te werken aan socialisatie op verplaatsing. Een assistentiehond is er om de zelfredzaamheid van zijn baasje terug te geven en alle taakjes op te vangen die niet lukken wanneer je bijvoorbeeld in een rolstoel zit: spullen oprapen, kleding uit helpen trekken, lichten aansteken, blaffen om alarm te slaan in geval van nood. Hij gaat dus overal mee met zijn baasje. De supermarkt, het ziekenhuis, een optreden,… allemaal situaties waar een assistentiehond niet van opkijkt, en dat leert hij bij ons.
“Na ongeveer twee jaar samen groeien is het tijd om onze pleeghonden los te laten”
Na ongeveer twee jaar samen groeien en vriendschap is het dan tijd om onze pleeghonden los te laten voor de eindopleiding. Dan logeren ze tijdens weekdagen op het centrum, waar de begeleiders verder bouwen op de basis die zij bij ons geleerd hebben. De overgang is geleidelijk: tijdens weekends mogen onze honden terug naar huis. Het echte afscheid komt pas wanneer de honden na ongeveer vijf maanden gekoppeld worden. Dan is het tijd om hen door te geven aan iemand die onze vriend harder nodig heeft dan wij zelf.
Ik schrijf “doorgeven”, en niet “afgeven”. Dat is bewust. Want hoewel er een moment komt waar wij afscheid moeten nemen, wij onze pupil enkele maanden niet meer zien en dat allemaal heel erg zwaar is, er komt een moment waar wij voorgesteld worden aan het nieuwe baasje en onze vriend aan het werk mogen zien. Op dat moment zien wij met onze eigen ogen waar we het allemaal voor gedaan hebben. Wanneer we de diepe connectie tussen onze pleeghond en zijn baasje voor het leven zien weten we dat hij is waar hij hoort te zijn en rest er alleen nog een immense fierheid. Als kers op de taart groeide elke ontmoeting met een nieuw baasje voor ons al uit tot een mooie vriendschap.
Een assistentiehond opleiden is pure liefde, en liefhebben is ook leren loslaten. Toch zou ik het iedereen aanraden. Het is een voorrecht om zo een bijzondere hond in je leven te mogen hebben, ook al weet je dat het tijdelijk is. Wij zijn dankbaar voor elke held die ons pad kruiste en kijken met veel vreugde uit naar wat ons te wachten staat met onze jongste telg.
Welkom, E.T. Wat een prachtig avontuur beginnen wij samen.
Tekst: Kim Schoukens
Foto’s: Kim Schoukens en Hachiko
