‘Zonder amputatie was ze er niet meer geweest’
Drie jaar geleden verloor Engelse cockerspaniël Guerra (12) een stukje van haar poot. Haar levensvreugde en optimisme is ze nooit kwijtgeraakt. ‘Ze geniet van elke dag’, glundert haar trotse baasje Aron.
Agressieve tumor
In 2020 kregen hondenbaasjes Aron en Lobke te horen dat hun Engelse cocker Guerra nog maar enkele maanden te leven had. Tenzij een stuk van haar pootje zou worden geamputeerd. ‘Guerra had een kwaadaardige tumor op de weke delen van haar poot, een histiocytair sarcoom’, verklaart Lobke. ‘Omdat het om een agressieve vorm van kanker ging, die snel uitzaait naar de botten en longen, werd ze drie dagen na de diagnose al geopereerd.’
Doorzetter
Aron en Lobke hebben bewondering voor hun kwispelend huisgenootje. ‘Guerra heeft altijd al veel doorzettingsvermogen en een positieve instelling gehad’, vertelt Aron. ‘In 2018 kreeg ze een auto-immuunziekte en balanceerde ze even op de rand van leven en dood. Maar ze sloeg er zich door. En na de amputatie van haar pootje, was Guerra gewoonweg gelukkig dat ze nog kon lopen. Honden staan niet stil bij wat ze kwijtraakten, maar zijn blij met wat ze nog hebben. Daar kunnen wij een voorbeeld aan nemen. Guerra is nu een bejaarde dame van twaalf jaar en ze begint stillaan slechter te horen. We leren haar nu gebarentaal aan en dat pikt ze verrassend snel op. Ze geniet nog elke dag van het leven.’
Zelfstandig
Hoewel ze een pootje mist, geniet de speelse Guerra van dezelfde “hondendingen” als haar soortgenootjes: spelen, snuffelen en wandelen. ‘Met haar prothese kan ze nog korte wandelingen maken’, vertelt Lobke. ‘Op langere tochten nemen we haar mee in een hondenbuggy. In huis draagt ze haar prothese niet, dan loopt ze op drie pootjes. Met een aantal aanpassingen zoals een hogere eet- en drinkbak en een mand waar ze makkelijk in raakt, kan Guerra alles nog zelfstandig doen. Trappenlopen is het enige wat niet meer lukt, maar dan dragen we haar omhoog of omlaag.’
Tekst: Evi Maveau
Foto’s: Hondermooi
