Maurice is een mooie mix. Zo eentje die je met één blik meteen doet smelten. Dat doet hij ook elke dag met zijn bekende baasje: Goedele Liekens.
Goedele Liekens is niet alleen Open Vld-politicus, klinisch psycholoog, seksuoloog, tv-presentatrice, goodwillambassadeur voor de VN en voormalig Miss België. Op dit Wikipedialijstje ontbreekt nog een zeer voorname functie: hondenbaasje van de 12-jarige Maurice!
GOEDELE LIEKENS: ‘Ik heb Maurice sinds hij een puppy was. Hij was een “overschotje” van een nest. (Richt zich tot Maurice) O, dat zeg ik niet graag over jou, dat je een overschotje was. Maurice is een kruising, een mixje, een dubbelbloedje.’
WOEF: Weet je van welke hondenrassen Maurice een mix is?
GOEDELE: ‘Er zit sowieso een beetje mopshond en een beetje beagle in. En misschien nog andere hondenrassen. Voor mij hoeft een hond geen zuiver ras te zijn, een mix is juist interessant. Het is fascinerend om te zien welke gedragingen er in een kruising naar boven komen. Maurice heeft bijvoorbeeld altijd honger, wat naar het schijnt typisch is voor een beagle. Als je je handtas laat rondslingeren en er zit een pak kauwgom in, is de kans groot dat hij ermee aan de haal gaat. Tuinmannen worden hier ook altijd gewaarschuwd om hun lunch goed op te bergen. Het zou niet de eerste keer zijn dat Maurice in hun camionette springt om hun brooddozen leeg te roven, ook al heeft hij pas gegeten. We moeten ons eten hier altijd in de gaten houden. Maurice is zo slim dat hij de stoelen achteruit trekt en dan via een stoel op de tafel klimt. Zo was hij onlangs weer weg met onze koffiekoeken.’
WOEF: Er wordt weleens gezegd dat een beagle zijn ziel zou verkopen voor eten. Klinkt dat herkenbaar?
GOEDELE: ‘Ja, Maurice speelt zelfs dingen naar binnen die niet eetbaar zijn. Hij heeft bijvoorbeeld al sokken opgegeten, om die daarna ’s nachts weer uit te braken. Ooit heeft Maurice twee dagen bij de dierenarts aan een infuus gelegen, omdat hij iets had opgegeten. We weten nog steeds niet wat precies. Sindsdien heeft Maurice een hekel aan de dierenarts. Hij is een heel sociale hond en loopt naar iedereen toe, maar zodra hij de auto van de dierenarts ziet, rent hij de tuin in en laat hij zich niet meer pakken. Maurice luistert altijd supergoed, behalve op zo’n moment. Dan raakt hij helemaal in paniek. Naar de dierenarts gaan, is een ramp. Niet dat Maurice ooit zou bijten, maar hij spartelt alle kanten uit.’
‘Maurice is de man van mijn leven’
WOEF: Herken je ook trekjes van de mopshond in Maurice?
GOEDELE: ‘Hij is megabraaf. Braver dan Maurice ga je niet vinden! Onze kat speelt zelfs de baas over hem. Als ik Maurice te eten geef, komt de kat soms tussen hem en zijn eten staan. Maurice durft dan niet dichterbij te komen en blijft geduldig afwachten tot de kat weer weggaat.’
Braaf, braver, braafst
WOEF: Heb je naast Maurice en de kat nog andere huisdieren?
GOEDELE: ‘Ja, kippen, twee ezels, een alpaca… Ik ben altijd al gek van dieren geweest. Vroeger spaarde ik al mijn zakgeld en kwam ik thuis met allerlei dieren: van cavia’s tot hamsters en wandelende takken.’
WOEF: Hoe zou je het karakter van Maurice beschrijven?
GOEDELE: ‘Zoals ik al zei, is hij heel braaf. Hij is ontzettend meegaand, zachtaardig en een tikkeltje eigenwijs, maar ook angstig. Ik heb geen idee waardoor Maurice zo bang is en met het ouder worden wordt het er helaas niet beter op. Maurice is ook is heel sociaal: hij is lief voor kinderen en is een echte mensenvriend. Het enige wat ik hem niet krijg afgeleerd, is het enthousiast opspringen tegen bezoekers. Dat duurt nog geen tien seconden, maar het is vervelend voor mensen die niet van honden houden of er bang voor zijn.’
WOEF: Wordt hij ook zo enthousiast van andere honden?
GOEDELE: ‘Als ze kleiner dan hem of even groot zijn, loopt Maurice er sowieso naartoe, maar van grote honden is hij bang. Vroeger is hij eens op het strand iets te enthousiast meegegaan in het spel met een hele grote hond. Maurice werd vertrappeld en in zijn nek gebeten. Die hond heeft gelukkig niet doorgebeten, maar Maurice had zoveel schrik dat hij in mijn armen is gesprongen. Als we op straat andere honden tegenkomen, kan Maurice al eens machogewijs aan de lijn trekken en blaffen, maar zodra de andere hond terugblaft, is hij niet meer zo stoer. Maurice is soms ook een beetje lui, misschien heeft dat ook met de leeftijd te maken. Hij kan ervan genieten om in zijn mand te liggen.’
Spanje
WOEF: Er wordt weleens gezegd dat honden op hun baasjes lijken en andersom. Herken je eigenschappen van Maurice bij jezelf?
GOEDELE: ‘Ik ben niet zo’n angsthaas als Maurice, maar het sociale herken ik dan weer wel. De liefde voor eten misschien ook. En gezellig samen in de zetel onder een dekentje liggen en een film kijken, daar kan ik ook van genieten. Tegenwoordig gaat Maurice vaak ’s avonds mee naar boven als ik ga slapen. Hij heeft daar zijn eigen sofa. Mijn dochter Celeste en ik proberen ’s avonds, nadat we elkaar goedenacht hebben gewenst, Maurice mee te lokken zonder iets tegen hem te zeggen. De vraag is dan: bij wie gaat hij deze nacht slapen? Dus ja, hij krijgt hier sowieso bergen liefde!’
WOEF: Wat een heerlijk hondenleven!
GOEDELE: ‘Ja, ik denk dat iedereen die een hond neemt aanvankelijk zegt dat die niet op de zetel mag. Maar je neemt zo’n puppy’tje natuurlijk wel op je schoot en op den duur zit het naast je in de zetel. Toen ik ziek was (in 2020 kreeg Goedele de diagnose huidkanker, red.) had ik niet liever dan dat Maurice mee bij me op de zetel kroop. In die periode zijn we nog meer naar elkaar toegegroeid. Ik neem Maurice ook bijna altijd mee als ik op vakantie ga naar het zuiden van Spanje. Speciaal voor hem neem ik de auto in plaats van het vliegtuig. We rijden dan 2.400 kilometer in twee dagen en overnachten onderweg in San Sebastian. Hij gaat doodgraag mee naar Spanje, maar hij kan niet goed tegen de hitte. Hij leeft er vooral ’s nachts. Ja, ja… Maurice heeft het goed getroffen. Zeker wanneer je ziet hoe sommige honden in Spanje leven. Een vriendin van mij, Fabienne, heeft een dierenasiel in Mijas, in de provincie Málaga: Animal Care España (ACE) (ook bekend als Spaanse Honden In Nood of SHIN, red.).’
WOEF: Heb je het asiel al eens bezocht?
GOEDELE: ‘Ja, ik bezoek het iedere keer als ik in Spanje ben. Ik deel ook af en toe een bericht van ACE op Facebook om het asiel onder de aandacht te brengen. Daar zitten zoveel lieve, prachtige honden te wachten op een thuis. Mensen geven hier een fortuin uit voor een hippe labradoodle, terwijl er daar even mooie perros de agua (Spaanse waterhonden, red.) in het asiel zitten. Je ziet amper het verschil met een labradoodle: het zijn ook prachtige honden met een topkarakter. Als ik in de toekomst nog een hond neem, is de kans heel groot dat die afkomstig zal zijn van ACE.’
‘Als ik naar andere honden ruik, geeft Maurice me de silent treatment’
‘Op het vlak van dierenwelzijn laat het in sommige regio’s in Spanje te wensen over. Het is dweilen met de kraan open: straathonden worden niet gecastreerd en kweken lustig verder. De honden worden er gevangen en naar een dodencentrum gebracht, in plaats van het probleem bij de oorzaak aan te pakken en de dieren te castreren. Fabienne zorgt ervoor dat iedere hond die haar asiel verlaat wordt gecastreerd. Ik vind het bewonderenswaardig wat zij en haar vrijwilligers allemaal doen. Maar Maurice is altijd kwaad als ik op bezoek ben geweest bij ACE (lacht). Dat is ontrouw maal tweehonderd, omdat ik naar tweehonderd verschillende honden ruik als ik thuiskom. Nadat hij me besnuffeld heeft, laat Maurice me weten dat hij daar niet van gediend is. Dan geeft hij geen affectie meer en krijg ik de silent treatment, haha. Maar dat is hem vergeven. Maurice is de man van mijn leven (richt zich tot Maurice), hè liefje?’
Tekst: Evi Maveau
Foto’s: Kurt Pas (Hondenfotograaf.be)
