In het tv-programma Blind Gekocht verbouwde Bart Appeltans het nieuwe huis van de deelnemers tot een plek waar ze zich thuis voelen. Sinds hij een hond heeft, moest er ook aan z’n eigen interieur gesleuteld worden. Maar zijn huis werd ook nog meer een “thuis”. ‘Verwelkomd worden door Bo, dàt is pas thuiskomen’, zegt Bart.
De Australische labradoodle Bo (1,5) is het type hond waarvoor iedereen smelt: lieve, guitige ogen, een teddybeersnoet en prachtige krullen. Anderhalf jaar geleden kwam deze kleine wervelwind enthousiast het leven van Bart en zijn vriend binnen-gestormd.
Is Bo je eerste hond?
BART APPELTANS: ‘In mijn kindertijd hadden we thuis wel steeds een westie, zo’n klein, wit hondje. Maar Bo is mijn eerste eigen hond.’
Knaagde het al lang voor een hond?
BART: ‘Al sinds we in dit huis zijn komen wonen, negen jaar geleden. We hebben een tuin en hier vlakbij kunnen we wandelen in een park en een bos. Ideaal voor een hond dus. Op een bepaald moment begon ik een beetje het midlife-dertigers-lege-huisgevoel te krijgen. Toen mijn vriend en ik de knoop hadden doorgehakt, moesten we nog overeenkomen welk soort hond het zou worden. Hij wou een weimaraner, een grote jachthond, maar dat was niets voor mij. Ik wou vooral een familiehond die makkelijk te trainen is, lief is en ’s avonds komt fletsen in de zetel. De labradoodle sprak mij wel aan, maar dat vond mijn vriend dan weer niks. Maar dan zijn we op straat mensen tegengekomen met een hele mooie labradoodle. Kort daarna spraken we met wandelaars in de Ardennen die ook zo’n prachtige labradoodle hebben. Heel toevallig bleken beide honden van dezelfde fokker te komen. We namen contact op en nadat we anderhalf jaar op een wachtlijst stonden, mochten we op 15 januari vorig jaar Bo gaan ophalen. En dan is het avontuur begonnen.’ (Tekst gaat verder onder foto’s.)
Van pup tot puber
Hoe blik je terug op anderhalf jaar Bo?
BART: ‘Ik had nooit gedacht dat ik zo snel aan haar gehecht zou raken. Ze was meteen een deel van het gezin. De eerste weken waren intensief, dat had ik een beetje onderschat. Maar ik wilde het ook echt goed doen: meerdere keren per dag wandelen, naar de puppyles gaan, het juiste speelgoed vinden, goede voeding zoeken… Gelukkig is Bo een hond die snel leert. Ze sliep meteen hele nachten door.
De eerste nacht stond haar bench naast het bed, de tweede nacht aan de deur van de slaapkamer, de derde nacht op de nachthal. Zo hebben we haar steeds verder van ons te slapen gelegd. Na een week sliep ze beneden. We hebben enkele maanden puppytraining met haar gevold: lessen in kleine groepjes van vier à vijf hondjes. Buiten een paar kapotgeknabbelde kussens en gesneuveld pluchen speelgoed is haar opvoeding vlot verlopen.’ (Tekst gaat verder onder foto.)
Heeft ze jullie leven hard veranderd?
BART: ‘Sinds Bo er is gaan we twee keer per dag wandelen: tijdens onze middagpauze en na het werk. Dat is een nieuwe, gezonde routine geworden. Natuurlijk brengt een hond ook verantwoordelijkheden met zich mee. Gelukkig hebben we hier in de buurt een geweldige hondenoppas waar Bo “op hondenhotel” kan als ze eens niet mee kan. Het is een huiselijke hondenopvang bij een gezin dat ook een hond heeft. Bo gaat daar heel graag naartoe.
Een van de leukste veranderingen is het gezelschap in huis. Binnenkomen en begroet worden door een blije, enthousiaste hond, dat is pas écht “thuiskomen”. Bo is een knuffeldier: ze houdt ervan om ’s avonds te fletsen in de zetel. Ze haalt soms kattenkwaad uit, maar Bo brengt vooral veel leven in huis.’
Hoe zou je haar karakter omschrijven?
BART: (lacht) ‘Bo heeft een uitgesproken karakter. Het is een hond die heel goed weet wat ze wil. Een half jaar geleden is de pubertijd begonnen. Het was alsof Bo alles wat ze kende plots was vergeten. Ik voelde me bijna als een gefaalde ouder, maar andere hondenbaasjes stelden me gerust en verzekerden me dat dit typisch pubergedrag is. Nu gaat het alweer beter. Bo is erg intelligent. Het is verbazingwekkend hoe snel ze leert en wat ze intussen allemaal weet. Zo kan ze bijvoorbeeld ons heel goed inschatten. Ze weet bij wie ze moet zijn om wat gedaan te krijgen. Maar ze is ook erg lief, aanhankelijk en speels. Ik vind het grappig hoe goed ze ons vaste ritme kent. Op werkdagen gaan we steeds om 12 uur en om 17 uur wandelen. Stipt om 11.30 uur komt ze naast onze bureaus zitten. Ze blijft daar stokstijf stilzitten, terwijl ze ons aanstaart. Net of ze wil zeggen: “Het is tijd om te gaan wandelen”. (lacht) Op dat vlak is ze een beetje dwingend. Om 16.30 uur gebeurt hetzelfde. Het lijkt wel of ze kan kloklezen.’ (Tekst gaat verder onder foto’s.)
Interieurdesign voor hondenbaasjes
Heb je als binnenhuisarchitect al eens een interieur moeten ontwerpen in functie van de hond des huizes?
BART: ‘Ja, dat gebeurt regelmatig. Klanten die een interieur op maat laten uittekenen, vragen dan bijvoorbeeld om de bench of mand te integreren in een kastenwand of een nis. In het meest recente seizoen van Blind Gekocht had ik ook een veilig plekje gecreëerd voor het hondje van een deelnemend koppel.’
Heb je met de komst van Bo aanpassingen moeten maken in je eigen interieur?
BART: ‘Ja, we hebben een vloer van natuursteen: kalksteen, een zeer poreus materiaal. Plasjes zouden erin trekken en vlekken geven. Daarom hebben we heel onze vloer geïmpregneerd met een bepaald product, zodat accidentjes geen blijvende plekken opleveren. Aan de zijkant van onze tuin, naast het huis, hebben we een “hondentoilet” gecreëerd. We hebben vier vierkante meter aangelegd met kiezeltjes waar Bo haar behoefte doet. We leren haar om steeds op dezelfde plek te gaan.
Omdat Bo in het begin aan de kussens van de zetel knaagde – pluche en kussens blijven moeilijk om te weerstaan – hebben we een babyhekje geïnstalleerd, zodat ze niet bij de zetel kan als we niet thuis zijn. Dit najaar gaan we ons kantoor in huis verbouwen. Dan gaan we een mooi plekje voor Bo creëren waar ze geen kattenkwaad kan uithalen als we er niet zijn, en dan kunnen de babyhekjes weer weg. Daarnaast zijn we ook nog een huisje in de Ardennen aan het verbouwen, in een rustig, doodlopend straatje. We kijken er al naar uit om daar binnenkort in de bossen te gaan wandelen met Bo.’
Tekst: Evi Maveau
Foto’s: Vroni Van Roy
