Hij begon aan zijn politieke carrière op zijn twintigste. Dertien jaar later werd hij verkozen als jongste voorzitter in de geschiedenis van de Franstalige liberale beweging. Maar Georges-Louis Bouchez (MR) is niet enkel bekend als politicus: in Brussel en rond Bergen, van waar hij afkomstig is, herkennen ze hem vooral omwille van zijn dwergkeeshond. WOEF-magazine mocht Liloo ontmoeten!
Op een grijze, regenachtige dag begeven we ons naar de Gulden-Vlieslaan in Brussel voor onze afspraak op het hoofdkwartier van de Mouvement Réformateur. Hier wandelt de kleine Liloo geregeld met haar baasje, aan zijn zijde, of gedragen in zijn armen. Liloo is de lieveling van iedereen op kantoor, en dat weet ze heel goed. Wanneer we binnenkomen, zet ze zich recht vanop het bureaublad waar ze werd bewonderd om onze aanwezigheid aan te kondigen met een stevig blafsalvo. Het signaal voor haar baasje om te verschijnen. Liloo apprecieert geen bruuske beweging en laat dat weten ook. Maar eens ze – in een divawaardige pose – geïnstalleerd is in één van de zetels in het kantoor van Georges-Louis Bouchez, slaat ze ons rustig gade. Het is net alsof ze goed beseft dat we hier zijn om het over haar te hebben…
Formule 1
Waar komt je liefde voor honden vandaan?
Georges-Louis Bouchez: ‘Ik heb altijd van honden gehouden! Ik had een Duitse herder toen ik heel klein was. Maar net omdat ik erg klein was en hij erg groot, hielden mijn ouders ons uit elkaar. Nadien heb ik nooit meer een hond gehad. Maar vier jaar geleden, kwam Liloo in mijn leven.’
En sindsdien zijn jullie onafscheidelijk…
Georges-Louis: ‘Ik denk dat iemand die geen hond heeft niet kan weten hoe sterk de band tussen hond en baasje kan zijn. Vooraleer ik Liloo had, zou ik het zelf een belachelijke stelling gevonden hebben, maar nu weet ik beter. Er is maar één wezen waar ik me nooit boos op maak, en dat is zij. Zelfs wanneer ik gespannen ben of niets gaat zoals het moet, is zij diegene die me terug rustig krijgt. Ik probeer haar overal mee naartoe te nemen. Liloo was volgens mij de eerste hond – na die van Lewis Hamilton – die op een Grand Prix Formule 1-circuit is geweest. Ze is al mee geweest naar professionele voetbalstadia, wat normaal ook niet mag. Ik probeer er geen misbruik van te maken, maar ik wil haar zoveel mogelijk bij me hebben, waardoor ze al op de gekste plaatsen is geweest. Ik denk dat Liloo een intenser leven heeft dan veel mensen!’
Zijn de mensen verrast wanneer ze je zien wandelen met een hondje op de arm?
Georges-Louis: ‘De meeste mensen zijn inderdaad erg verrast en het trekt ook veel aandacht, zeker omdat ze graag met haar pootjes en hoofd op mijn schouder ligt. Maar ik word ook regelmatig herkend door haar! Ik weet nog die keer, op een zondagse wandeling in Bergen, waar ik een groep die ons net kruiste hoorde discussiëren. Op een bepaald moment hoorde ik: “Jawel, hij is het, ik heb zijn hond herkend!” De mensen herkennen Liloo! Ook op skivakantie ben ik er al uitgepikt, zelfs met mijn helm en bril op, omdat mensen Liloo gespot hebben. Ze is bekend geworden. Mensen zeggen trouwens dat ik een Instagramaccount voor haar moet aanmaken.’
Liefde op het eerste gezicht
Hoe heb je Liloo gevonden?
Georges-Louis: ‘Liloo was aanvankelijk de hond van mijn vriendin! Zij was trouwens ongerust dat het niet goed zou verlopen tussen ons. Na onze eerste afspraak kwam Lucie thuis met de geur van mijn parfum op haar mouw, en Liloo is er meteen aan beginnen likken. Ze had me al geaccepteerd nog voor ze me ontmoet had! Liloo is nu zeven jaar oud, maar ik ken haar nog maar vier jaar.’
En het was meteen een klik.
Georges-Louis: ‘Oh, ja. Vanaf de eerste dag heeft ze me aanvaard als haar baasje. Zo hard dat zelfs de mensen die Lucie kennen soms niet willen geloven dat Liloo haar hondje is!’
Wat was de inspiratie voor de naam?
Georges-Louis: ‘Lucie weet het eigenlijk zelf niet! Ik vermoed dat haar naam met een “L” moest beginnen, maar waarom ze voor “Liloo” koos weten we niet. Ik ben gek op haar naam, ik vind dat die supergoed bij haar past. Bovendien heeft ze ook koosnaampjes. Ik noem haar “Lil”. Lucie zegt soms “Tic-Tic”, naar het geluid dat haar pootjes maken wanneer ze stapt. Ze lijkt wel te zweven. Liloo heeft dus veel koosnaampjes.’
Kapsones
Kan je haar karakter omschrijven?
Georges-Louis: ‘Ten eerste is ze erg intelligent, maar ik denk dat alle honden dat zijn. Ik ken eerlijk gezegd niemand die zegt dat zijn hond dom is. Liloo is geen appartementshond, maar ze houdt ook niet echt van lange wandelingen. Ze rent graag in de tuin, maar twee keer heen en weer is genoeg voor haar. Aangezien ze klein is kan ze makkelijk overal mee naartoe, want ze wordt makkelijker aanvaard. Ik ga dus niet zozeer met Liloo lopen of wandelen zoals ik dat met een grote hond zou doen, maar we doen meer dan genoeg samen. Liloo is een beetje zoals onze baby. Volgens haar mama heeft ze wel wat kapsones gekregen sinds ik er ben… ik kan nooit kwaad zijn op haar en dus laat ik veel toe. Maar ze is ook erg sociaal. Liloo kan een beetje angstig zijn, waardoor ze blaft bij de minste beweging. Ze heeft geen kwade bedoelingen en zodra iedereen zit, komt ze tot rust. Dan kan ze urenlang blijven liggen. Maar dat angstig kantje heeft ze wel.
Ze heeft ook verlatingsangst, waarschijnlijk omdat ze het gewend is om overal mee naartoe te gaan. Wanneer we bijvoorbeeld in de auto zitten en ik aanstalten maak om uit te stappen, zet ze zich recht en duwt ze haar snoet tegen mijn hand, alsof ze vraagt: “Neem je me mee?” Als ik durf uitstappen zonder haar in mijn armen te nemen, blaft ze. Nochtans hebben we haar nooit alleen in de auto gelaten. Wanneer ik dan eens een dag zonder haar ben weggeweest voelt ze aan wanneer ik ga thuiskomen. Dan zet ze zich recht in het appartement! Ik weet niet hoe ze het doet, maar ze weet het als ik thuiskom.’
‘Liloo is een kleine diva’
Heeft ze eigenschappen of gewoontes die echt uniek zijn voor haar?
Georges-Louis: ‘We denken natuurlijk allemaal dat onze hond uniek is, maar Liloo heeft inderdaad wel dingen die heel erg typisch voor haar zijn. Allereerst vind ik haar gedrag en de manier waarop ze beweegt erg “menselijk”. De manier waarop ze haar hoofd tegen mijn borst of nek legt als ik haar oppak, zoals een mens het zou doen… dat is indrukwekkend. En goed, ze is een gewoontebeestje. Wanneer ze hier op kantoor bijvoorbeeld alle kanten op schiet, wil ze eigenlijk dat ik haar volg. Als ik dat dan doe, gaat ze in een bepaalde zetel in mijn bureau liggen. Ze neemt ook erg veel plaats in voor zo’n klein hondje! We hebben een kleine tweezitzetel, en daarvan neemt ze de helft in beslag. Dan kan ze kijken met een “wat ga je eraan doen”-blik. Liloo komt altijd tussen Lucie en mij zitten.’
Kwestie van jullie te herinneren aan wie het centrum van jullie aandacht hoort te zijn…
Georges-Louis: ‘Dat is het exact! Wanneer ik Lucie knuffel komt ze vlak naast ons staan en duwt tegen onze benen om erbij te mogen. Nog een voorbeeld, mevrouw roept ons wanneer ze op het bed wil getild worden. En als we dan reageren gaat ze een halve meter achteruit om zeker te zijn dat we ons in bochten moeten wringen om aan haar te geraken. Het is niet dat ze niet zelf op dat bed kan: er zijn plekken die drie keer zo hoog zijn waar ze zelf en zonder aanloop op springt.’
Een kleine diva?
Georges-Louis: ‘Dat is ze echt! Ze is ook erg kieskeurig op het vlak van eten. Dat heb ik haar verkeerd aangeleerd. Het is te zeggen… ze wil graag met de hand gevoerd worden. Ze eist dus haar eten, en wanneer we haar bakje dan vullen draait ze zich om. Ze zal alleen eten als ik doe alsof ik haar portie ga “stelen”. En het is een echt kind. Ze houdt van televisiekijken en degoutante dingen zoals kauwstokjes en snoep. Qua snoep trouwens… ik heb eens een heel weekend alleen voor haar gezorgd. We hadden toen van die zachte trainingssnoepjes van Royal Canin. Normaal gesproken geef je er daarvan maar twee of drie als beloning. Doordat ik ze haar bleef geven zonder iets van haar terug te verwachten. Voor ik het wist was het pakje van meer dan dertig snoepjes leeg. Ze wilde niets anders meer eten… en ik kreeg onder mijn voeten. (lacht) Liloo is echt net een kind. Als ze bij haar papa is, eet ze snoep. En dan komt mama thuis…’
Hoe combineer je de zorg voor een hond met een drukke agenda als de jouwe? Georges-Louis: ‘Liloo komt regelmatig mee naar kantoor, maar niet altijd. Eerlijk gezegd zou ik niet voor haar kunnen zorgen zoals het hoort mocht ik alleen zijn. Ik kom veel te laat thuis, ben te vaak weg. Ze zou heelder dagen alleen zijn en dat is voor niemand eerlijk. Maar nu heeft ze haar mama en haar grootouders aan beide kanten die beter voor haar zorgen dan voor een kind. Mijn ouders gaan de beste stukken vlees voor haar halen wanneer we op bezoek gaan. Liloo heeft haar eigen dekentjes en manden daar. Ze is erg verwend.’
En waarschijnlijk zijn er genoeg vrijwilligers op het werk om met haar bezig te zijn wanneer ze mee is?
Georges-Louis: ‘Te beginnen met mijn secretaresse die graag voor haar zorgt en soms zelfs vraagt om foto’s te maken als ze Liloo een tijdje niet heeft gezien! Sinds ik erbij ben gekomen is ze nooit meer alleen geweest, omdat ik er mee voor zorg dat ze dat niet is. Dit veroorzaakt soms problemen als Liloo bij wijze van uitzondering alleen moet blijven, maar dat gebeurt zelden.’
‘Iedereen die hier werkt mag zijn hond meenemen naar het kantoor’
Liloo zorgde zelfs voor een verandering op het MR-hoofdkwartier…
Georges-Louis: ‘Klopt! Als ik, als voorzitter, mijn hond meeneem naar het werk zou ik het niet fair vinden dat mijn medewerkers dat niet mogen. En dus mogen de mensen die hier werken hun hond meenemen. Deze week waren er drie honden op kantoor! Dat is soms spannend, maar dat geeft niet. Het heeft zelfs navolging gekregen, want in het kabinet van Mathieu Michel mag je sinds ik er met Liloo was één dag per week je hond meenemen!’
Herkent Liloo je wanneer je op TV of op de radio bent?
Georges-Louis: ‘Daar heb ik een leuke anekdote over, zelfs! Ik was eens te gast in een liveprogramma van RTL. Lucie was in de foyer aan het kijken met Liloo op de schoot. Op een gegeven moment heeft Pascal Vrebos het over Liloo, en ik pik daarop in en zeg zelf haar naam. Liloo is toen van de schoot van Lucie gesprongen en heeft naar de tv geblaft alsof ik haar geroepen had! Ze zal altijd haar hoofdje schuin houden wanneer ze me op televisie ziet.’
Wat heb je van Liloo geleerd?
Georges-Louis: ‘Door zelf een hond te hebben heb ik meer begrip gekregen voor de band tussen mens en hond. Ik denk dat je een hond moet hebben om in te zien hoe intens deze relatie kan zijn. Mensen die dakloos zijn bijvoorbeeld, en die weigeren om naar een opvangcentrum te gaan omdat ze hun hond niet mogen meenemen. Vroeger snapte ik dat niet. Nu begrijp ik het. Wanneer je op straat leeft en je hond het enige is dat je nog hebt in de wereld, dan begrijp ik dat je er niet van wil gescheiden worden. En ik zie dat ook in woonzorgcentra, waar men mensen weghaalt van hun honden. Dat is echt een gevoeligheid geworden voor mij en iets waar ik aan wil werken. Het vergt gewoon meer ruimte en een beetje organisatie, maar ik denk dat het belangrijk is om te proberen iemand niet van zijn hond te scheiden. En dat inzicht kreeg ik dankzij Liloo.’
Tekst: Kim Schoukens
Foto’s: Steffi Noël
