Op het volleybalveld schittert Britt Herbots, maar thuis is het shiba inu Mats die de hoofdrol speelt. Al jaren is hij haar trouwe reisgezel tussen België en Italië. “Mats is mijn grote steun.”
Volleybalster Britt Herbots speelt bij de Yellow Tigers, het Belgische nationale team. Op haar achttiende trok ze naar het buitenland en intussen speelt ze ook al jaren in Italië. In het begin was het niet altijd makkelijk om alleen in het buitenland te wonen, maar alles veranderde toen Mats in haar leven kwam. De shiba inu werd haar vaste reispartner.
Een vleugje drama
WOEF: Ben je opgegroeid met honden?
Britt Herbots: “Nee. Thuis hadden we eerst een kat, omdat mijn mama absoluut geen honden wilde. Na de scheiding haalde mijn papa uiteindelijk een hond in huis: een flatcoated retriever. We hebben hem helaas vroeg moeten afgeven vanwege een hersentumor, maar intussen zijn er twee nieuwe flatcoats. Toen ik later op mezelf ging wonen, kwam Mats erbij. Hij is mijn eerste eigen hond. Ik weet nog dat ik hem op Moederdag aan mijn mama ‘cadeau’ gaf. Eerst moest ze er niets van weten, maar twee minuten later lag hij al in haar armen te knuffelen.”
WOEF: Wat vind je het mooiste aan het ras?
Britt: “Hun uiterlijk! Ze zijn vosachtig, hebben een spitse snuit en een typische krulstaart. En ze lijken altijd te glimlachen. Shiba’s zijn echt prachtige honden. Ik was altijd fan van de shiba inu en de akita inu, uiteraard door de film Hachi: A Dog’s Tale. De akita was te groot voor mij, dus werd het de kleinere, maar even charmante shiba.”
WOEF: Heeft Mats typische shibatrekjes?
Britt: “Honderd procent! Hij doet precies wat je ziet in al die grappige video’s online. ’s Avonds krijgt hij een speelse bui en begint hij rondjes te rennen in huis. Hij is de perfecte mix van rustig en speels. We moeten hem ’s ochtends vaak motiveren om op te staan.” (lacht)
WOEF: Lijken jij en Mats op elkaar?
Britt: “Zeker! Op het veld ben ik energiek, maar thuis ben ik rustig. Dat is bij Mats ook zo. Buiten gaat hij volledig los en is hij speels, maar binnen is hij een chill hondje.”
Reiziger op vier poten
WOEF: Is Mats een typische shiba?
Britt: “Absoluut! Hij is heel koppig, maar ook zelfstandig en intelligent. Hij heeft echt een katachtig kantje. Soms wil hij knuffels, soms totaal niet – en dan laat hij dat ook duidelijk merken. Maar hij is vooral heel lief en rustig. Echt de ideale hond voor mijn levensstijl.”
WOEF: Mats lijkt van weinig onder de indruk.
Britt: “Ja, hij past zich makkelijk aan nieuwe omgevingen aan. Al van jongs af aan nam ik Mats overal mee naartoe, ook naar enkele trainingen en wedstrijden. Toen hij vier à vijf maanden oud was, verhuisde hij mee met mij naar Italië. Sindsdien reist hij altijd mee – of ik nu in België of Italië speel. Dankzij die vroege gewenningsperiode voelt hij zich overal thuis.”
WOEF: Hoe reist Mats mee naar Italië?
Britt: “Altijd met de auto. Hij is net iets te zwaar voor in de cabine van het vliegtuig, en ik weiger hem in het ruim te zetten. Dus rijden we telkens samen twaalf uur naar Italië. Dat vindt Mats niet zo leuk, want dan zit hij in een bench, maar ik wil dat hij veilig is.”
WOEF: Is Italië hondvriendelijker dan België?
Britt: “Absoluut! In Italië mag je bijna overal binnen met je hond – zelfs in supermarkten, waar ze speciale karren hebben. Als we in België naar de winkel willen, moet een van ons buiten wachten omdat Mats niet binnen mag. Dat kom je in Italië nauwelijks tegen. Ook in restaurants zijn honden welkom. In België word je soms nog geweigerd met een hond.”
Topsport en hondenleven
WOEF: Hoe combineer je je drukke sportleven met Mats?
Britt: “Dat is intussen een gewoonte. Tijdens thuiswedstrijden komt Mats soms zelfs kijken met mijn familie – dan is hij de publiekslieveling. Bij uitwedstrijden zorgen familie of een dogsitter voor hem. Ik wil namelijk dat hij in goede handen is. In Italië hebben we een geweldige dogsitter gevonden, die echt als een babysit voor hem is.”
WOEF: Wat zijn de plannen volgend seizoen?
Britt: “Ik ga naar Novara, mijn vriend Andrea blijft bij zijn club in Scandici. Gelukkig wonen zijn ouders in de buurt – handig voor Mats!”
WOEF: Troost Mats je na een moeilijke wedstrijd?
Britt: “Altijd eigenlijk. Het maakt niet uit hoe ik gespeeld heb, Mats is altijd blij om me te zien. Hij kwispelt, loopt naar zijn speelgoedmand en brengt me iets – dat ritueel maakt alles goed. Mats is een grote steun voor mij, zeker in die eerste jaren dat ik alleen was in het buitenland.”
“Mats zal de ringen brengen op onze trouw”
Voor altijd samen
WOEF: Wat heeft Mats je geleerd?
Britt: “Genieten van het moment. Honden leven elke dag alsof het de mooiste dag is, en ze hebben al zo weinig tijd bij ons. Ze geven zich voor 200 procent, elke dag opnieuw. We vieren zijn verjaardag met hondentaart en kaarsjes. Zoals hij nu leeft, wordt hij zeker twintig jaar.” (lacht)
WOEF: Waar droom je nog van met Mats?
Britt: “Van nog veel mooie momenten samen. Mijn vriend Andrea en ik trouwen binnenkort in juli, en Mats zal de ringen brengen. Het is zo fijn dat ik mijn leven kan delen met Mats. Op vakantie gaat hij altijd mee. We hebben een huisje aan de Italiaanse kust waar hij vrij kan lopen op het strand. Dan zie je hem écht gelukkig. Maar Mats is en blijft een shiba, dus we moeten opletten dat hij niet stiekem wegloopt. Mats is net mijn eigen kind. Hij is verwend, ja, maar honden verdienen dat.”
Tekst: Alexandra Cares Morales
Foto’s: Kurt Pas (Hondenfotograaf.be)
