Spaanse galgo

Wie diep genoeg in de sprekende ogen van een Spaanse galgo verdrinkt, leest een verhaal. Een verhaal dat je meeneemt naar een ver verleden. Zo’n 600 jaar voor onze tijdrekening staken de voorouders van de galgo met de Kelten de Pyreneeën over. Zo kwamen deze slanke honden terecht in Spanje. Doorheen de eeuwen bleven deze razendsnelle windhonden en hun nakomelingen een vaste waarde op het Spaanse vastenland. Ze werden ingezet bij de hazenjacht, een sport die populair werd bij de aristocratie. Gaandeweg werd de Spaanse galgo steeds meer bejubeld de adel. Destijds was er zeer veel respect voor de Spaanse galgo. Er bestonden zelfs wetten die het doden of stelen van een galgo strafbaar maakten.
Met een galgo haal je niet enkel een supersnelle hond in huis, ook een stukje Spaans erfgoed. Je zou denken zo’n hond in zijn thuisland op handen wordt gedragen. Helaas staat die gedachte in schril contrast met de realiteit. Op het platteland wordt vandaag de galgo nog steeds ingeschakeld voor de jacht op hazen. De meeste jagers zien de galgo niet als een huisdier, maar als een “gebruiksvoorwerp”. Gevolg: galgo’s worden vaak slecht behandeld. 
Het begint al in de puppyperiode. Galgofokkers selecteren beloftevolle puppy’s voor de jacht en rest van het nest wordt gedumpt. De geselecteerde jachthonden zijn meestal geen lang leven beschoren. Slecht presterende galgo’s worden geslagen of geschopt. En wanneer de hond “te oud” is (in de ogen van een jager is dat rond de leeftijd van 2 à 3 jaar) wordt hij afgedankt. In Spanje heerst de gruwelijke folkloristische traditie om slecht presterende jachthonden te mishandelen. Ja, je leest dit goed: mishandeling als traditie… Onbegrijpelijk. Vreselijk. Maar helaas dagelijkse kost. Deze jachthonden worden opgehangen aan een boom, uitgehongerd, in waterputten gesmeten of verminkt.

In de steden en bij de jongere generaties groeit het bewustzijn rond dierenwelzijn. Honden worden vaker gezien als een deel van het gezin. Maar in rurale regio’s en kleine dorpjes blijft men de afschuwelijke tradities in stand houden.
Er worden gelukkig steeds meer rescueorganisaties opgericht die zich het lot van de galgo’s aantrekken. Ze vangen niet enkel straathonden op, maar kopen ook viervoeters vrij uit de perrera’s. Dat zijn dierenasielen van lokale overheden, waar honden na een bepaalde tijdsduur (soms wekelijks) worden geëuthanaseerd. Daarom worden ze ook wel “dodingsstations” genoemd. De rescueorganisaties verzorgen de honden en zoeken een nieuwe thuis voor hen, hetzij in het binnenland, hetzij in landen als Frankrijk, Denemarken, het Verenigd Koninkrijk, Nederland, Duitsland en België. En zo vinden vele galgo’s hun weg naar onze woonkamers. En dan in het bijzonder naar onze sofa’s, want ondanks dat de Spaanse galgo een van de snelste viervoeters uit hondenland is, is hij thuis vooral een couch potato.

WIE NIET WEG IS, IS GEZIEN

De Spaanse galgo is een opvallende verschijning, met zijn gestroomlijnd lichaam. Een lichaam gebouwd voor snelheid. Zijn flexibele ruggengraat, zijn grote hart, zijn slanke figuur en lange poten laten hem toe om aan topsnelheden te galopperen. Net door die aparte lichaamsbouw kan de galgo niet volledig gaan zitten. Zijn achterwerk blijft altijd een beetje boven de grond zweven.
De Engelstalige term voor windhond is “sighthound” en dat is geen toeval. De jachttechniek van windhonden is gebaseerd op hun zicht en snelheid, terwijl brakken en hounds eerder een beroep doen op hun reuk- en uithoudingsvermogen om een prooi te vangen.
De Spaanse galgo heeft een uitstekend gezichtsvermogen. Hij heeft bijna letterlijk alles gezien. Door de positie van zijn ogen op zijn lange, smalle kop heeft hij een gezichtsveld van 270 graden. Hij kan dus achter zijn eigen kop zien. Ter vergelijking: het zicht van de mens reikt zo’n 140 meter in de breedte.

Advertentie