OORSPRONG
‘Een neus waar een hond aan vastzit.’ Zo wordt de sint-hubertushond of bloedhond soms omschreven, refererend naar zijn buitengewoon reukorgaan.
Het verhaal van de sint-hubertushond begint in de Ardennen. Het ras werd gefokt door monniken in de abdij van Saint-Hubert. Hun fokdieren waren afstammelingen van de jachthonden van Sint-Hubertus, een bisschop en gepassioneerd jager die van 655 tot 727 leefde en vandaag bekend staat als de patroonheilige van de jacht.
Deze grote jachthonden werden geprezen om hun doorzettings- en uithoudingsvermogen tijdens de jacht op groot wild, zoals herten en everzwijnen. Hun taak was simpel: aangelijnd de geur van een prooi opsporen. Meutehonden maakten nadien de taak af. Al snel begon de sint-hubertushond zich te verspreiden in de Ardennen.
In de elfde eeuw begon het ras aan z’n wereldtournee toen Willem De Veroveraar Engeland binnenviel en enkele sint-hubertushonden meenam. In 1805 schakelde de Thrapston Association for the Prevention of Felons bloedhonden in om te zoeken naar stropers en dieven. Waarschijnlijk gebeurde dit al langer, maar het is het eerste geregistreerde gebruik van deze honden door wetshandhavers in Engeland.
Over het water viel de bloedhond ook in de smaak bij de aristocratie. Ook Queen Victoria was een fan. In 1869 deed ze met een van haar bloedhonden mee aan een hondenshow. Enkele jaren later, in 1886 werd het ras erkend door de American Kennel Club (AKC). In de Verenigde Staten, vooral in de zuidelijke staten, werd de bloedhond naar verluidt ingezet voor de jacht op weggelopen slaven.
Vandaag is de sint-hubertushond nog steeds een eersteklas speurhond. Op verschillende plekken in de wereld staat hij de politie bij in de zoektocht naar vermiste kinderen, ontsnapte gevangenen en verwarde senioren. Hij kan zelfs verdwaalde huisdieren opsporen. Wie de bloedhond ook achternazit, hij gaat tot het uiterste. Een zoekopdracht kan overdag beginnen, doorgaan tot in de late uurtjes en leidt soms over moeilijk terrein, maar deze hond geeft niet op tot hij het einde van het spoor heeft bereikt. Tot op heden is er nog geen enkel toestel uitgevonden dat even accuraat is als de neus van een sint-hubertushond. Hij kan zelfs een spoor van enkele dagen oud oppikken.
RASKENMERKEN
Met zijn bijzonder uiterlijk is de bloedhond makkelijk te onderscheiden van ander hondenrassen. Het is een grote hond met een imposant voorkomen en krachtige poten. Zijn vacht is kort en kan black and tan, liver and tan of volledig rood zijn. De bloedhond heeft een majestueus hoofd met diepliggende ogen die een warme, waardige blik prijsgeven. Zijn mond is rijk aan plooien en wanneer hij met z’n hoofd schudt, vliegen de kwijlslierten door de lucht.
Zowat heel de anatomie van de sint-hubertushond anatomie staat in functie van het speuren. Jaja, zelfs die lange, droopy oren dienen om nog beter geuren op te vangen! Tijdens het snuffelen, slepen de oren over de grond. Zo “scheppen” ze als het ware de geur op en begeleiden ze deze naar de neus. Zijn talrijke rimpels “vangen” de geur rond zijn gezicht. Wanneer de bloedhond met z’n neus de grond scant, “vallen” de huidplooien op het voorhoofd voor z’n ogen, een beetje zoals rolluiken die dichtgaan. Zo blijft hij gefocust op de geur en worden zijn ogen beschermd tegen takjes en doornen. Typerend voor sint-hubertushonden zijn de dewlaps, een soort van hangende huidflappen in de nek, een beetje zoals een dubbele kin.
KARAKTER
Een hond met een gevoel voor humor, bestaat dat? Als je bloedhondbaasjes mag geloven wel ja! Ze omschrijven hun hond een hond waarmee je elke dag moet lachen. Zolang je maar realistische verwachtingen van het ras koestert, anders zal je geregeld groen lachen. Want ondanks dat de bloedhond binnen een van de meest volgzame viervoeters is, doet hij buitenshuis vooral z’n eigen ding. Zodra hij een boeiende geur in de neus krijgt, heeft hij alleen nog daar “oog” voor. Vraagt zijn baasje hem net toevallig om aan de voet te komen, dan heeft hij daar geen oren naar.
OPVOEDING
Zijn zelfstandigheid en vastberadenheid om een geur te volgen, komt voor de buitenwereld over als “koppigheid”. Je kan hem zijn snuffeldrang niet kwalijk nemen: het zit in z’n genen. Een sint-hubertushond is gemaakt om te speuren. Uiteraard is het interessant om hem de basiscommando’s aan te leren, je doet deze hond meer plezier met een cursus speuren dan een lessenreeks gehoorzaamheid. Er bestaan verschillende manieren van speuren met een hond. In de discipline “detectie” gaat de hond op zoek naar een specifieke geur, bijvoorbeeld de geur van drugs of explosieven. Een hond die “reddingswerk” doet, speurt naar menselijke geuren en gaat bijvoorbeeld op zoek naar slachtoffers onder het puin. Bij “mantrailing” wordt er gezocht naar de individuele geur van een specifieke persoon. Dat gebeurt aan de hand van een zogenaamd “geurvoorwerp: bijvoorbeeld een kledingstuk, iets wat de persoon heeft aangeraakt of een voetafdruk van het individu. Mantrailing is een van de specialiteiten van de sint-hubertushond.
GEZONDHEID EN VERZORGING
De sint-hubertushond staat niet meteen bekend als een fijnproever. Integendeel, hij staat ervoor bekend dat hij van alles naar binnen werkt, ook dingen die een hond eigenlijk beter niet opsmikkelt. Vooral in zijn puppymaanden kan hij er wat van. Onderbroeken, de afstandsbediening, je nieuwe Crocs, het moet er allemaal aan geloven, soms met een dierenartsbezoekje tot gevolg.
Net zoals andere honden met een diepe borst is ook de bloedhond gevoelig voor een maagtorsie. Rusten na het eten, overschakelen op meerdere kleine porties en een antischrokbak zijn enkele trucjes om zo’n maagkanteling te voorkomen.
Nog een aandachtspuntje zijn de prachtige rimpels van de sint-hubertushond. Tussen de huidplooien kan er huidirritatie ontstaan. Tenslotte zijn ook zijn lange oren gevoelig voor oorinfecties. Geregeld de oren checken op tekenen van infectie is een must.
LEVEN MET EEN SINT-HUBERTUSHOND
De term “bloedhond” wordt vaak in de media gebruikt met een negatieve bijklank naar iemand te verwijzen. Het contrast met de werkelijkheid kan niet groter zijn, want de bloedhond doet geen vlieg kwaad. Hij is vriendelijk naar mensen, tolerant voor andere honden en geduldig met kinderen. Het is een sociale viervoeter die houdt van gezelschap.
Een hond die veel kwijlt en een typisch “hondenluchtje” heeft. Die veel morst tijdens het eten. Die liever zijn neus volgt dan naar jou toe rent, ook al roep je hem voor de vijfde keer. Niet iedereen wil z’n leven delen met zo’n eigenaardige viervoeter. Maar wie de bijzonderheden van deze karakterhond weet te appreciëren, ontdekt in de sint-hubertushond een zachtaardige ziel met een groot hart voor mens en dier. In het juiste gezin is hij een bron van vreugde, vriendschap en ongelofelijk veel gekwispel.
